Dyrektor naszego oddziału jest człowiekiem bardzo specyficznym, którego nadal nie mogę do końca rozgryźć.  Zanim rozpocząłem pracę w oddziale bankowym byłem przyzwyczajony do przełożonych, których bardzo ciekawi praca swoich podwładnych. W poprzedniej pracy niemal co miesiąc mieliśmy dwugodzinne spotkania z dyrektorem, na których ten omawiał nasze wyniki, roztaczał przed nami wizje świetnie prosperującej firmy i zachęcał do intensywniejszej pracy.

W obecnej firmie mam wrażenie, że dyrektor oddziału Siedlce to dyrektor-widmo. W pracy zjawia się prawie zawsze przede mną i wychodzi z niej później. W niektóre dni nie zjawia się w oddziale w ogóle i nikogo to jakoś nie dziwi. Naszego dyrektora widziałem tylko raz – podczas ostatniego etapu moich rozmów kwalifikacyjnych. Wpadł na spotkanie dosłownie na trzy minuty, popatrzył na mnie, zadał jedno pytanie i wykręcając się nawałem pracy wyszedł ze spotkania. Czasem wydaje mi się, że jego siwa czupryna miga mi gdzieś na piętrze, ale nigdy nie jestem w stanie potwierdzić czy jest tak w rzeczywistości.

W dni, w których mam więcej czasu na przemyślenia i chcę się zabawić snuciem podejrzeń wyobrażam sobie, że naszego dyrektora tak naprawdę nie ma, od czasu do czasu zatrudniany jest tylko aktor grający go przed pracownikami. Z drugiej strony w placówce bankowej chyba musi być jakiś dyrektor. Już sam nie wiem co o tym myśleć.

Po pierwszym dniu pracy w pewnym oddziale bankowym miałam nadzieję, że uda mi się dogadać ze wszystkimi swoimi nowymi współpracownikami i przełożonymi. Wszyscy wydawali się być bardzo sympatyczni i życzliwi. Zdecydowanie najtwardszym zawodnikiem wydawała się być moja bezpośrednia przełożona, pani Alina, która od razu zagoniła mnie do pracy i postanowiła nie dawać taryfy ulgowej. Po części byłam zadowolona z takiego obrotu spraw, bo nie czułam się jak odludek. Pierwszy dzień pracy upłynął mi na poznawaniu wszystkiego i wszystkich. Krótkie przygotowanie do pracy zawodowej w banku jest jednak niezbędne i tego etapu nie można pominąć.

Niestety, już drugiego dnia pracy okazało się, że nie wszyscy pracownicy oddziału są mili i sympatyczni. Wiedziałam, że dzieje się coś dziwnego gdy tylko zobaczyłam, że nagle wszyscy zaczynają zachowywać się zupełnie inaczej niż zwykle. W wielu oczach widziałam zdenerwowanie i wyraźny strach. Przyczyną tych negatywnych emocji okazał się być dyrektor oddziału Żory, który po kilkudniowej delegacji wrócił do oddziału i znów wprowadzał swoje dyktatorskie rządy.

Jako nowa pracownica zostałam wezwana na dywanik do dyrektora jako pierwsza. Ze spotkania wyszłam zielona i roztrzęsiona. W życiu nie spotkałam tak antypatycznego człowieka! Niby nie powiedział mi nic niemiłego, ale jego postawa i ton głosu sugerowały, że dyrektor zdążył już wyrobić sobie o mnie zdanie.